Verbonden met alles. Behalve met jezelf.

Met de kerstdagen zijn wij als gezin gevlucht naar een klein Landalhuisje. Ik keek er naar uit, ook al is alles beperkt. Het zwembad is dicht, het restaurant, nagenoeg alle vermaak voor de kinderen. Dicht. Maar een paar dagen gelijkvloers in de natuur zou een mens toch goed moeten doen? Het bleek niet helemaal waar. Natuurlijk was het lekker, even eruit. En uiteindelijk is de vrucht van deze vakantie een inzicht dat ik in de leegte opdeed.

Solidariteit

Ik schreef dit artikel oorspronkelijk voor de Geertebrief van de remonstranten in Utrecht met het thema ‘Verbonden’. Het is zo breed dat er veel in past en een definitie lastig maakt. De Van Dale vindt dat solidariteit een synoniem is. Dat valt te betwisten. Google pikt er een andere definitie uit: ‘verbondenheid geeft het gevoel erbij te horen.’ Dat kan ook met een groter geheel, een grotere macht, de kosmos of God, aldus Google. Erbij horen, dat gevoel ken ik wel. Maar ik wil het hier breder trekken. Ik voel mij verbonden met mijn gezin, met mijn vrienden, met u. Ik ben  ook vaak verbonden met WiFi, 4G en Bluetooth. Sommige apparaten in mijn huis zijn verbonden met elkaar, waardoor ze gemakkelijk met elkaar kunnen communiceren en ik vanaf de bank lampen aan en uit kan zetten, muziek luisteren, documenten openen.

Lockdown in Landal

In de kerstvakantie voelde ik mij minder verbonden met het hier en nu. Wij wilden de nieuwe lockdown ontvluchten, maar het werd een lockdown in Landal. Terwijl ik mijn kinderen daar verwonderd alle ruimtes zag verkennen – gillend van enthousiasme soms – was ik bezig met de boodschappen, mijn vrouw met de bedden. Terwijl mijn kinderen met speelgoeddiertjes zaten te spelen onder de douche, was ik aan het nadenken wat ik zou schrijven voor de Geertebrief, voor AdRem, hoe ik de (online) kerkdienst voor Doesburg op 10 januari zou vormgeven. Terwijl de meiden en ik anderhalf uur de kabelbaan afgaan voel ik mijn gedachten eindelijk wat wegglijden en kan ik van ze genieten, van het bewegen, van de buitenlucht. Deze ervaring zet me aan het denken en laat mij niet los. Wat is dat toch, dat we zo enorm verbonden zijn met elkaar (misschien meer dan ooit) en ik veel meer in m’n hoofd zit dan in het hier en nu?

Een beter leven

Thuis zijn we opnieuw begonnen De Kleine Prins van Antoine de Saint-Exupéry te lezen (1943). Hij beschrijft het gevoelsleven van een mens als een kleine prins die in de woestijn ineens naar je toe komt. Grote mensen snappen niets van het leven en kinderen worden er moe van het ze steeds uit te moeten leggen. Jezus wees ook naar een ander leven, een beter leven. Verkoop je spullen en geef de opbrengsten aan de armen. Laat de kinderen tot mij komen, want voor hen is het koninkrijk van God. Dan slik ik even, want ik ben jaloers. Ik zie het wel, maar ik kan het niet meer, dat intense beleven van het hier en nu. Mijn kinderen weten niet beter en zullen opgroeien. Misschien zullen ze hun gevoel ook pas weer tegenkomen in een woestijn. Misschien kan ik erover praten met ze, erover vertellen, dat ze zich geen zorgen hoeven te maken over de dag van morgen, want die zorgt voor zichzelf. Waarschijnlijk moeten ze het zelf ondervinden. Ik heb in ieder geval het voornemen het kind in mezelf terug te vinden dit jaar. Doet u gerust mee.

Dit artikel is eerder verschenen in de Geertebrief van de Geertekerk Utrecht, uitgave februari 2021