Bemoediging van Annemarieke: onthouding

We leven al een jaar in onthouding. Sociaal ‒ iemand niet een hand kunnen geven of kunnen omhelzen. Cultureel ‒ niet naar concert, theater of bioscoop. Sportief ‒ geen skivakantie, geen voetbalwedstrijd. En dan zijn we volgens de kalender van het kerkelijk jaar óók nog eens terechtgekomen in een periode van onthouding ‒ de Veertigdagentijd. Is dat niet wat al teveel van het goede?

Iedere zondag van de Veertigdagentijd heeft een eigen naam, die is ontleend aan de eerste woorden van de antifoon ‒ het keervers, dat hoort bij de openingspsalm van die zondag. Op de eerste schenkt God vertrouwen: ‘Roep je mij aan, ik geef antwoord.’ Op de tweede bidt de psalmdichter: ‘Denk aan uw barmhartigheid, Eeuwige.’ Op de derde klinkt een belijdenis: ‘Ik houd mijn oog gericht op de Eeuwige.’ De vierde zondag van de Veertigdagentijd is vrolijk van toon: ‘Verheugt u met Jeruzalem.’ En de vijfde is weer een smeekbede: ‘Verschaf mij recht, o God.’ De laatste zondag, de zesde, is het begin van de Goede Week, de Stille of de Lijdensweek en wordt soms Palmzondag, soms Passiezondag genoemd.

Het zijn niet zomaar zes zondagen achter elkaar geplakt, maar iedere zondag heeft zijn eigen stemming en sfeer ‒ de ene keer vertwijfeling, de andere keer blijdschap, en dan weer een aarzelend godsvertrouwen. Met hun eigen karakter belichten ze steeds een ander facet van het geloofsleven. De Veertigdagentijd is niet bedoeld als een periode van beperking en restrictie. Het is een uitnodiging tot bezinning op wat het, in al zijn veelkleurigheid, betekent om je toe te vertrouwen aan de Eeuwige.

Annemarieke van der Woude